OSMANLI KÂRİLERİNİN ELİNDEN DÜŞMEYEN ERKEN DÖNEM HALK KİTAPLARINDAN: [Taşbaskı] Envârü'l aşıkîn, YAZICIZÂDE MEHMED, (?-1451), Tab'hane-i Amire, İstanbul, AH 1278 [1862].

Orijinal deri cildinde, gofreli cilt süslemeli, cildi ve sayfa kenarları yıpranmış haliyle, 24x17 cm, [4], 462 sayfa, Osmanlıca. Envârü'l aşıkîn, Kitab-ı envârü'l aşıkîn, Yazıcızâde Mehmed (Çeviren: Yazıcızade Ahmed Bican), İstanbul, 1278 (Hicri), 1856 (Miladi), Tab'hane-i Amire, 462+3, Taş Baskı, ÖZEGE; 4979. Ahmed Bîcan’ın (ö. 870/1466’dan sonra) Anadolu’da müslüman-Türk kimliğinin şekillenmesinde etkili olmuş dinî-didaktik eseri. Müellif eserin yazılış sebebini açıkladığı bölümde, ağabeyi Yazıcıoğlu Mehmed’e bu fâni dünyada adının hayırla anılmasına vesile olacak bir eser yazmasını tavsiye ettiğini, onun da her bölümü bir namaz vaktine işaret olmak üzere beş “megārib”e ayrılan Meġāribü’z-zamân li-ġurûbi’l-eşyâʾ fi’l-ʿayn ve’l-ʿıyân adlı bir eser yazdığını ve kendisinden bu eseri Türkçe’ye çevirmesini istediğini söyler. Ahmed Bîcan, muhtevasını yer yer genişletmek suretiyle nesir olarak Türkçe’ye çevirdiği ve Envârü’l-âşıkīn adını verdiği bu eserle Yazıcıoğlu Mehmed’in Muhammediyye adlı manzum eserinin kaynağının Meġāribü’z-zamân olduğunu belirtir. Zâhir ve bâtın ilimlerine ait çeşitli konuları âyet ve hadislere, diğer kutsal kitaplara ve çeşitli eserlerden derlediği bilgilere dayanarak açıkladığını söyleyen Ahmed Bîcan daha önce yazılan kitapların çoğunlukla Arapça olduğunu, kendisinin bu eseri Türkçe hazırlamakla halkın da ondan faydalanması amacını güttüğünü anlatır. kaynak: İslam Ansiklopedisi